Od Ceiviry CD. Serine'a

Leżałam na trawie, tak blisko Serine'a. Moje serce rozpierała radość, a przede wszystkim poczucie bezpieczeństwa. Cały czas tkwił mi w głowie obraz White'a. Jego coraz większa agresja i nachalność wobec mnie, zaczęły siać w mojej duszy strach przed nim. Wiedziałam, że teraz bardzo dużo się zmieni w moich relacjach z nim. Obróciłam się z pleców na brzuch i ciężko westchnęłam. Serine wykonał ten sam ruch, po czym przysunął się bliżej mnie.

- Wszystko w porządku? - zapytał miękkim głosem.

Chciałam być silna, chciałam mieć pewność, że dam sobie radę, chciałam powiedzieć, że jest dobrze. Jednak chcieć nie zawsze znaczy móc.

- Cieszę się, że jestem tu z tobą, ale boję się powrotu - wyznałam.

Basior spojrzał w moją stronę. Był stroskany. Najprawdopodobniej domyślił się, o co mi chodzi, ale ja musiałam wyrzucić z siebie wszystko. 

- Boję się osaczenia. Zaczynam nawet bać się samego White'a. Kiedyś dałabym się za niego pokroiśc, a teraz? - wzdychnęłam - Teraz martwię się, że może mi coś zrobić... - spuściłam łeb.

Chwilę potem spostrzegłam na swojej łapie, łapę Serine'a. Upajałam się tym widokiem w momencie, gdy cisza nakryła nas swoim cienkim płaszczem. Przy nim nic nie wydawało się być straszne, krępujące. Serine był jak światło, które rozświetla wszystko dookoła.

- Nie bój się. Jeśli kiedykolwiek zrobi ci coś złego albo będzie miał taki zamiar, to przysięgam, że nie ręczę za siebie. Wolałbym nie być w jego skórze - odezwał się basior.

- Dziękuję... - delikatnie się uśmiechnęłam.

Wreszcie miałam w kimś oparcie i cieszyłam się, że moją podporą był właśnie Serine, a nie kto inny. Spojrzałam na niego. Uwielbiałam to robić. Zawsze miło jest chociażby widzieć wilka, którego darzysz ogromną sympatią.

- Chodźmy. Pozwiedziamy sobie okolice - uśmiechnęłam się.

- I taką właśnie cię uwielbiam - wesołą i uśmiechniętą - odwdzięczył mi się tym samym gestem.

- Co powiesz na mały wyścig? - zaproponowałam.

- Dokąd? - zapytał wyraźnie zainteresowany

- Donikąd! - wykrzyknęłam i zaczęłam biec.

Byłam uradowana. Wiedziałam, że moje zachowanie nie było fair, ale co z tego? Nie miało to większego znaczenia. Spojrzałam za siebie i ujrzałam biegnącego basiora. Śmiał się, to dobry znak. Wtem na horyzoncie ujrzałam wielkie góry i majestatyczny wodospad.

- Do wodospadu! - wrzasnęłam na cały głos.

Chwilę potem zobaczyłam nad swoją głową lecącego Serine'a. 

- Sprytny - pomyślałam i również rozwinęłam skrzydła.

Próbowałam go dogonić. Po jakimś czasie lecieliśmy łeb w łeb. Walka była wyrównana. Ostatecznie nie wygrał nikt. Przy końcu nie wylądowałam na trawie, ale rzuciłam się do wody. Była zimna i orzeźwiająca, taką kocham. Wynurzyłam się i zobaczyłam, że basior leży na trawie i przygląda mi się.

- Co tak leżysz? Chodź, woda jest obłędna - powiedziałam z uśmiechem.

- Skoro nalegasz - również się uśmiechnął i wskoczył do wody,

- I jak? - zapytałam.

- Miałaś rację, niezła.

- Może być jeszcze lepsza - rzekła i ochlapałam go.

Basior odwdzięczył się tym samym. Po chwili nasza zabawa zamieniła się w bitwę na wodę. Oblewaliśmy się strugami cieczy i śmialiśmy do rozpuku.

- Mówiłem ci już, że jesteś szalona? - zapytał.

- Mówiłeś - uśmiechnęłam się.

Bitwa się zakończyła, a my wyszliśmy na brzeg cali mokrzy, ale szczęśliwi. Ten dzień był jednym z najlepszych w moim życiu.

- Och, jak ja się cieszę, że jestem tu z tobą - wyznałam.

<Serine? Zmieniłam koncepcję. Niech sielanka trwa ;)>