Od Sperrka CD. Ignis

-Ignis..? Ty serjo lubisz być zawsze sama? Nie chcesz mieć znajomych? Ja nie chcę być sam lubię cię wię sobie nie pujdę!- powiedziałem czując coś dziwnego.

-Nie musisz. Łaski bez.- powiedziała sucho.

-Nie odstraszysz mnie.- powiedziałem.

-Zakłąd?- zasmuciłą się.

Przygotowałem się i zmieniłem się w ducha.

-Nie uznaję hazardu.- wymigałem się.

Prychneła.

-Nie chcesz mnie widzieć? Słyszeć?- zapytałem się.

-Nie.- powiedziałą stanowczo.

-Tak się stanie.- zauwarzyłąm jak jej oczy zaczynają się „pocić”.-Będę na drzewie.

Podfrunołem na jedną z gałęzi. Trochę mi się nudziło więc zaczołem gadać ze sobą w myślach:

-Hej.

-Hej.

-Co tam u ciebie słychać?

- A nic wiszę sobie na drzewie, bo moja ulubiona wadera nie ma nastroju... A u ciebie?

-Ehh... To samo!

-No popatrz!

-Śmieszne nie?

-No masakrycznie.

-Chyba do niej zejdę i jej powiem prawdę...

-Cicho bądż! Po co ja z tobą wogule gadałem?!

-Pa...

-Nara.

Siedziałem sobie chyba pół godziny na tej głupiej gałęzi. Więcej już nie wytrzymam! Zeszłem wolno.

-Przepraszam cię!- zaczołem cicho.-Nie dam rady dłurzej! Muszę słuchać lub mówić!

-Pogadaj ze sobą- zdziwiła się.- ciekawe zajęcie.

-No gadałem, ale kazałem mu się zamknąć. Strasznie wkurzający gość. On chyba ma ADHD!- zaśmiała się, razem ze mną.

Patrzyłem na jej twarz i chyba się zakochałem, w jej enigmatycznej postaci, w jej uśmiechu i wytrzymałości. Tylko jak jej to powiedzieć... ja nie lubię nic ukrywać!

-Hej... Ignis?

-Co?- już miała przyjemniejszy głos.

-No ja ten... Mam... Chcę... Ja...- jąkałem się.- Ty... pomyślałem. Kórczę!- popatrzyła się na mnie.-Zakochałem się w tobie...

-Eeeeeeee.....- gały jej wyleciały z orbit.

 Usłyszeliśmy straszmy chuk! To Był.....!

<Dramaturgia jest? Zaskoczysz mnie?>

Od Dezessi CD. Veyrona

Stałam jak wryta. Co to jest!? Troll? Tu?! O matko! Muszę coś zrobić! Nie mogłam zebrać myśli... usłyszałam czyjeś kroki. Odwróciłam się i zauważywszy Veyrona warczącego i obnażającego zęby. Poszłam za jego śladem. Skopiłam się i wysunęłam z pod ziemi kamienie jak sztylety. Veyron je zmroził.

-Coś ci jest?- zapytał.

-Nie... dzięki.- nagle poczułam, że muszę coś powiedzieć.- Poradziłbym sobie sama. Tylko nie wiedziałam, że coś takiego tu jest.

-Aha..- przeciągną sarkastycznie.- lepiej uważaj.. to mam mózg i wpadnie na pomysł by to okrąrzyc.

-Wiem.-spuściłam głowę.- Zaraz to załatwię.

-To ja popatrzę...- prychnął.

Chciałam mu już coś odpowiedzieć, ale się powstrzymałam. Patrzył się na mnie przyjaźnie. Wyszczerzyłam zęby w uśmiech i stwierdziłam, że show czas zacząć.

-A czego Trolle nie lubią?-zapytałam.- Dobra bez podpowiadania.

Podeszłam bliżej. Popatrzyłam się uważnie na trolla który okrążał ostrza. Spojrzał na mnie i zakipiał złością. Pomyślałam, że żywioły będą najlepsze do obrony i ataku. Zmusiłam wiatr by zawiał teatralnie. Rośliny by korzeniami związały nogi trolla. Kamienia i skałą by rozstąpiły się w fosę, wodą kazałam ją wypełnić, ogniowi tryskać spod nóg trolla.

-Jak mi idzie?- wiedziałam, że troll jest unieszkodliwiony.- Czy może to za mało?

-I będziesz go tu trzymać żywego na wieki?- zmartwił się.- Biedak...

-Zobaczymy...- w tej chwili ogień przestał strzelać, rośliny rozwiązały więzy, woda wypłynęła  z fosy.- Zaczekaj... lepiej skrócić mu żywot czy umieścić w kamiennej klatce pod ziemię na wieczność?

-Ja nie wiem... co lepsze?- zaśmiał się.

-Ja bym wolała siedzieć pod ziemią chyba, że bez fajnych wilków... to zginięcie jest lepsze...- roześmiałam się.

 Umieściłam trolla w klatce z kamienia. Spuściłam w głąb ziemi, a tam skały ostre jak miecze dokończyły..

Veyron przyglądał mi się uważnie.

-Co tam?- spytałam bez celu.- Coś cie gryzie?

-Nic ciekawego i nie. A u ciebie?

-Wporzo! Coś tak spochmurniał?! Obraziłeś się? Wstałeś lewą nogą?

Zauważyłam, że źrenice mu się powiększyły. Po chwili usłyszałam ryk pumy, skok Veyrona i... kurz...

Skąd się ona wzięła? Usłyszałam piski i jęki. Chciałam przejąć umysł pumy, ale nie mogłam się skupić końcu to zrobiłam. Zauważyłam oczami pumy krew... łapę, kły i ciemność. Odepchnęło mnie od jej umysłu.

-Veyron?!- krzyknęłam zdesperowana.- Proszę żyj! Nie znam nikogo jak ty! Błagam!

<Czy jest odpowiednie napięcoie? :-P>

Od Ewrani CD. Whitesa

Czemu tak trudno nawiązać z kimś kontakt? Ehh.. o tam ktoś siedzi! To chyba basior. Nareszcie jakaś żywa dusza!

-Cześć!- podeszłam szybko.- Jak się nazywasz? Ja jestem Ewrani. Czy chciałbyś się zaprzyjaźnić? Proszę jestem tu trochę nowa i nikogo nie znam!- chyba za burzo na raz.

-Hej!- wybąkał niepewnie.- Ja jestem Withes. Też jestem nowy i szukam kolegi lub koleżanki...

-O to świetnie!- ucieszyłąm się.- Ja nieznam wszystkich wwoich mocy i chciałam je odkryć, ale nie wiem czy chce Ci się mi pomuc.

-Jasne, że pomogę! Ja też chce odkryć resztę moich mocy. Pomożemy sobie nawzajem!- wymyślił.

-Genialne!

Ustaliśmy co narazie wiemy o swoich mocach. Postanowiliśmy sprawdzić czy czasem nie mamy mocy związanej z rzywiołem wody więc poszliśmy nad wodę. Potem na łąkę. Masa czasu na nic! Pomyślałam, że może inni w watasze mają pomysły. Tylko kogo tu zapytać?! Ojca? Odpada! Pierwszą lepszą osobę.

-Ty się zapytaj.- zaczeliśmy się przyjacielsko kłucić.

-Nie. Ty!- krzyknoł.

-Nie! Ty musisz!

-Nie! Ty!

-Tak ty!

-Ehhh... ja się niezapytam!

-No wiesz!? Ja też się niezapytam.

-To co robimy? Zgłodniałem...

-Ja też... Zapolujemy.

-Kto pierwszy!- krzykną.

-Ej!

Biegliśmy szybko, ale on szybciej (w końcu miał specjalną moc). Odebrałąm mu ją częściowo. Już niebył tak szybki i pewien siebie. Siedziałam mu na ogonie gdy zniknoł! Przypomniałam sobie jego moce. Włączyłam obronę na inne moce. Już mnie nie będzie mugł kontrolować.

-Asians.- zawołałam władczo.

Zjawił się mój osobisty duch.

-Czy widzisz młodego basiora?

-Tak...- odpowiedział zchrypniętym głosem. Pojawiło się też echo.- Chcesz znać jego ppołożenie. Jest za tym drzewem.- wskazał palcem pobliskie drzewo.

-Dziękuje. Pozdrów mamę...- wzruszyłąm się, ale wruciłąm do poszukiwania kumpla.

Podeszłam do drzewa.byłam szkolona przez najleprzych w sztuce łowienia. Nie ma szans, że druga coś złapię. Słyszę nawet króliki biegające blisko granicy terytorjum.

-Wem gdzie jesteś. Jakbyś się nie starał nie masz szans.- stwierdziłam.

 Usłyszałam kroki sarny położonej kilkaset metrów odemnie. Poczułąm zapacz i ruszyłam prawie bezszelestnie. Już byłam przy przyszłej ofiarze gdy... obruciła się w moją stronę i zaczeła biec. Ja na nią też się rzuciłam. Zmieniła kierunek. Biegła w stronę Withesa. Zaczełąm rozumieć. Skoczyłąm kilka razy i już kilka cm by dosięgnąć łani. Udało się, ale nie tylko mnie. W tym samym czasie skoczyliśmy i złapali łanię. Miał szczęście! Zabiliśmy ją. I zjedliśmy.

<Podoba się? :D>