Już wiemy, gdzie podziali się nasi rodzice! Wyruszamy na wyprawę razem z Seleną i Ricross, aby ich odnaleźć, a opiekę nad watahą pozostawiamy Ili i Veyronowi.
~Alfy, oraz Bety.
sobota, 31 maja 2014
niedziela, 25 maja 2014
Od Seleny CD. Snoupe
Przechodziłam właśnie razem z Draconem po ternach naszej watahy sprawdzając, czy nie dzieje się nic złego. Nagle spostrzegłam jakąś obcą waderę. Nie była z naszej watahy, ale była na jej terenach. Coś we mnie zakipiało ze złości i miałam ochotę się na nią rzucić, lecz Draco mnie powstrzymał.
-Czego chcesz?! - warknął głucho. Wadera zdawała się być zlękniona.
-Cz... czy t... tu j-jest j-jakaś w-wataha? - wyjąkała i spuściła wzrok.
-Tak i właśnie ty jesteś intruzem na jej terenach! - wycedziłam przez zęby.
-Prz... przepraszam... chciałam do niej dołączyć... c... czy... czy b-bym m-mogła? - zapytała niepewnie. Moje uczucie gniewu ustąpiło miejsce pewnej melancholii i politowania.
-Oczywiście! - powiedział Draco przyjaznym tonem. - Chodź z nami.
Wadera ruszyła niepewnie do naszej jaskini. Zanotowaliśmy jakie chce obrać stanowisko itp. Po tym wszystkim powiedziałam:
-Jesteś wolna. - i uśmiechnęłam się sympatycznie. Wadera wybiegła z jaskini z uśmiechem na twarzy. Nie wiedziałam, czy dla tego, że się cieszy, że dołączyłam, czy może raczej dla tego, że wreszcie może sobie od nas iść...
środa, 21 maja 2014
wtorek, 20 maja 2014
Od Snoupe CD. Splintera
- Oczywiście. - Zgodziłam i zaczęłam opowiadać. - Moja wataha została schwytana, a rodzina mnie wydała więc przeciwnika łatwo i szybko mnie znaleźli. Wygrałam z nimi, ale musiałam walczyć o życie, a podczas wędrówki dowiedziałam się, że jestem księżniczką, historię o znaku i wtedy spotkałam Selene. Tu zakończyłam swą podróż.
- Jesteś księżniczką? - Zapytał zdziwiony.
- Tak, byłam porwana i teraz jestem tu. - Uśmiechnęłam się.
- A opowiesz mi historię tego znaku?
Potwierdziłam głową.
- Kiedyś bogowie stworzyli wilka, który był najsilniejszy, najsprytniejszy i w ogóle... Był jednym słowem najlepszym. Pewnego dnia bogowie odebrali mu życie za zdradę i został tylko ten znak... -Tu wskazałam na znak na ramieniu i kontynuowałam. - ...na ziemi w "boskim" raju. Legenda głosi, ze został tylko jeden taki wilka, chyba jakiś potomek, który także jest najsilniejszy.
Skończyłam opowiadać.
- Ale może legendy mi się pomieszały?
Zaśmieliśmy się.
<Splinter?>
poniedziałek, 19 maja 2014
Od Splintera CD. Snoupe
-Oczywiście. - powiedziałem miłym tonem. Ruszyłem przed siebie. Wadera szła obok mnie. Co chwile na nią zerkałem.... W czasie wędrówki rozmawialiśmy.
-Powiesz co nie co o sobie? - spytała. Ja od razu się zgodziłem.
-Oczywiście. Wiele przeszedłem. Moje dzieciństwo jest przepełnione ciężkim treningiem i nienawiścią. Mimo tej mojej sytuacji jestem tolerancyjny i sympatyczny... Mój ojciec jest władcą demonów oraz ich świata umarłych. Miałem trzech braci. Również są wilkami legendarnymi. Legendarny wilk... znaczy że ma swoją role w życiu... ma w sobie dobro... i zło... Dokonałem decyzji by wybrać normalne życie... na wolności... gdzie jest spokój i cisza... gdzie nie muszę walczyć o życie... Przynajmniej nie cały czas... I tak dotarłem tutaj... Myśląc że tu jest moje miejsce na ziemi... A teraz twoja kolej. - zaśmiałem się i spojrzałem na waderę.
<Snoupe?>
Od Splintera CD. Mony
-Pewnie. - powiedziałem zadowolony, że udało mi się dołączyć do watahy... Po godzinnej podróży znalazłem idealną dla siebie jaskinie. Czarno-pomarańczowa. Przytulna i ciepła.
***
-Dziękuje - uśmiechnąłem się do niej.
-Nie ma za co - odwzajemniła uśmiech , robił się już wieczór. Pożegnałem się z waderą.
-To do zobaczenia jutro. - powiedziałem zwiewając przy okazji.
-Dobranoc - powiedziała ruszając w swoją stronę. Ja położyłem się.
Obudziłem się rano... jednak nie sam si obudziłem gdyż ktoś mnie obudził... Otworzyłem oczy a to była Mona.
-O co chodzi? - spytałem przecierając oczy.
<Mona?>
niedziela, 18 maja 2014
Od Samanthy CD. Ghosta
Było późno. Robiłam notki na temat ziół sprowadzonych ostatnio przez Ile. Nagle usłyszałam pukanie do jaskini. Kto tak późno?
-Proszę...? - powiedziałam niepewnie. Po chwili do jaskini wpadła Ila. Była cała zdyszana.
-Szybko! - zawołała tylko. Wstałam i pobiegłam za nią. Wpadłyśmy do mroźnego lasu, gdzie zawsze panował mróz. To było jakieś zaklęte miejsce. Na białym śniegu leżał wilk. Wył cały zakrwawiony.
-Jeszcze żyje! - powiedziała Ila. Szybko pomogła zanieść mi go do jaskini, a ja zoperowałam jego krwawiącą łapę. Po kilku godzinach czuwania Ila krzyknęła:
-Otworzył oczy!
<Ghost? Wybacz, że tak późno... nic nie poradzę ;)>
Od Mony - Konkurs
Wykończyły mnie dziś polowania, więc poszłam spać. Po chwili zrobiło mi się gorąco. Otworzyłam oczy i zdałam sobie sprawę, że dryfuję na krze... ale nie na lodowcu. Na lawie! Podniosłam się natychmiast. O co tu chodziło? Jak się tu znalazłam? Nagle zauważyłam, że nie jestem sama. Na drugim końcu kry ktoś leżał. Jakaś ciemna, prawie czarna smukła wadera. Zamknęłam oczy. Bałam się jej. nagle zrobiło się zimno. Otworzyłam oczy. Leżałam na miękkim śniegu. Obok mnie leżała wadera. Zrozumiałam co się stało. Teleportowałam się. Ale dla czego ona teleportowała się razem ze mną? To było pytanie...
Podeszłam do niej. Była cała w ranach.
-Co ci się stało? - zapytałam zdumiona. - Kim jesteś.
-Pomocy... - wychrypiała cicho. - Oni zaraz tu będ... dą...
-Co mam robić? Kto będzie? - powoli przeradzałam się w stan paniki. Gdzie ja w ogóle byłam?!
Wadera powoli zaczęła zamykać oczy. N... nie, błagam! Nie umieraj mi tu na kolanach!
-O... oni tu... tu idą... zaraz bę... - urwała. Jej ciało stało się zimne i... martwe. Nagle usłyszałam jak ktoś woła:
-TAM JEST!
Odwróciłam się. Zobaczyłam kłusowników. Zaczęłam panikować. Zostawiłam martwe ciało wadery i zaczęłam uciekać w stronę watahy. Tylko... nie wiedziałam, gdzie jest moja wataha. Nie wiedziałam nic. Nawet nie wiedziałam gdzie jestem...
<CDN>
Od Snoupe - Przygoda życia ~ Konkurs
To był ciężki dzień - dla mnie. Położyłam się późno spać, a gdzie się obudziłam? Obudziłam się na odłamku skały dryfującej na wielkiej lawie - oceanu lawy. Wstałam jak poparzona. Było bardzo gorąco i duszno. Nie miałam prawie czym oddychać, tym bardziej, że jestem wielkiem wody, a woda to przeciwieństwo ognia. Rozglądałam się wokół. W pewnym momencie zobaczyłam coś na drugim odłamku skały. Leżało coś na niej. Przymrużyłąm oczy. To był jakiś wilk - chyba nie żywy. Jednak chciałam się upewnić więc wskoczyłam na jedną skałę, a potem na drugą. Serce mi dudniło coraz szybciej - jakbym miała zawał serca. Bałam się, że wpadnę do wody, jednak szłam dalej. Przeskoczyłam jeszcze jedną skałę i znalazłam się przy wilku. Obruciłam go w moją stronę - był cały we krwi i ranach. Dotknęłam go i na mojej łapie pojawiła się czarna sadza, a w miejcu gdzie go dotknęłam pojawiło się coś białego. Wzięłam wodę w moich ust (ślina) i przejechałam nią po ciele wilka. Teraz wyglądał tak:
Nie wiedziałam co robić. Najpierw sprawdziłam czy oddycha - nie oddychał. Potem sprawdziłam jego tętno - miał normalne. Nie miałam czym go dalej opatrzyć - sama potrzebowałam pomocy. Rozglądałam się przez siebie. Wtedy zobaczyłam ziemię! Ziemię bez roślin, suchą ziemię. Poaptrzyłam w drugą stronę, w stronę gdzie lawa płynęła - prze dnami był wodospad! Wodospad ognia! Przeraziłam się, więc rychem geparda zarzuciłam wilka na plecyi wskoczyłam na jedną półkę i tam ciągle. Skakałam z jednej półki na drugą. W końcu przed spadnięciem wielkim skokiem skoczyłam na ląd. Spadłam na kamienie - za to ten wilk miał miękkie lądowanie. Serce mocniej zaczęło mi bić, oddech był szybszy, a same ciało przestraszone, ale i także czułam ulgę, ze to już koniec tej lawy. Teraz trzeba jedynie się przedostać do watahy i dowiedzieć się jak to się stało. Ruszyłam przed siebie w głąb lasu. Las był spalony, ciemny i nie żywy. Ani kropli wody, która mogłam wykorzystać. Zaczęła się burza, lało jak zcebra, a wiało jak tornado. Znalazłam jakąś jaskinię. Weszłam do niej - była pusta, opuszczona. Wszędzie było wilgotno i zimno, ale prznajmniej nie padało. Położyłam wilka przy ścianie. Powrócił mu oddech - to pewnie przed sadzę jego płuca się zatkały. Stęknął. Wystawiłam łapę na zewnątrz i zebrałam trochę wody z ziemi i z kropel deszczu. Opatrzyłam go i obmyłam mu rany. Spał - jednak się nie ruszał. Jedynie jego klatka się lekko poruszała - znaczy, że oddycha. Położyłam się obok niego i zasnęłam.
***
Obudziłam się późno. Wilka nie było - zniknął. Wyszłam z jaskini. Las nadal był jak spalony, czarny i nie żywy.
- Cześć.
Usłyszałam za plecami. Przeszły mnie ciarki po czym się odwróciłam. To ten wilk, który leżał wczoraj pół żywy, a teraz wyglądał tak:
- Cześć.
Usłyszałam za plecami. Przeszły mnie ciarki po czym się odwróciłam. To ten wilk, który leżał wczoraj pół żywy, a teraz wyglądał tak:
Od Snoupe - Czy to miłość?
Obudziłam się wczesnym rankiem. Słońce paliło jak oszalałe, kilka chmurek białych na niebie i nawet nie było rosy. Może to i wiosna, ale żeby tak ciepło? Poszłam się schłodzić do jeziora. Gdy tam doszłam wskoczyłam do wody, napiłam się i trochę popływałam. Potem wyszłam z wody nie czując upału i położyłam się przy drzewie w cieniu. Usłyszałam coś - szelest, łamanie gałązki. Wstałam i się rozglądnęłam. Wtedy zobaczyłam samca przy wodzie. Miał czarną sierść i trochę kolory czerwonego. Poczułam motylki w brzuchu. Zakochałam się? Tego nie wiem. Miałam sobie dać spokój z basiorami, a tu proszę - zakochałam się. Przyglądałam mu się jeszcze chwilę po czym ruszyłam w jego stronę
- Cześć, jestem Snoupe. - Powiedziałam z uśmiechem
- Hej. - Odpowiedział kierując wzrok na mnie. - Ja jestem Splinter.
- Splinter... - Szepnęłam sobie cicho. - Długo już jesteś w tej watasze?
- Raczej tak...
- To może mnie oprowadzisz? Ja dopiero dołączyłam. Przynajmniej lepiej się poznamy. - Powiedziałam i wyszczerzyłam lekko zęby. Był on bardzo przystojny! Podobał mi się, ale czy ja mu się spodobałam?
<Splinter?>
Od Snoupe - dawne i nowe życie
Zacznijmy tak... Cała moja wataha była schwytana i zostaliśmy niewolnikami. Moja rodzina, aby urotwać sobie życie wydała mnie. Powiedzieli gdzie jestem i gdzie mnie szukać. Całą watahę wybili po miesiącu - nawet moją rodzinę. Od teraz boje się komukolwiek zaufać.
Po kilku tygodniach znaleźli mnie i chcieli zabić, ale dzięki mojej sile, wytrwałości, chytrości i odwadze przeżyłam. Wtedy miałam 2 lata. Sama uczyłam się walczyć. Uciekałam i walczyłam o przetrwanie. Dopiero po roku zobaczyłam mój znak - znak na ramieniu. Rodzice mi opowiadali o tym samym znaku - że ma magiczną, wielką i wieczną siłę. Jeszcze jej nie znam, ale kiedyś odnajde.
Po następnym roku dowiedziałam się, że byłam księżniczką, ale mnie porwano. Jednak lubiłam swoje życie - życie wolne.
Po miesiącu natknęłam się na czarownice, która rzuciła na mnie klątwę - klątwę, która zabrania mi przekroczenia granicy terenów na której znajduje się ta wataha. Musiałam więc znaleźć alfę i tu dołączyć. Po kilku dniach poszukiwań odnalazłam jakąś samicę.
<Selena?>
sobota, 17 maja 2014
Od Ghosta
Zawsze w lesie naszej watahy panował przeraźliwy mróz. Pochodzę z północy i zawsze wmawiałem sobie, że chłód nie stanowi dla mnie problemu, lecz tym razem było inaczej. Czułem, że coś jest nie tak. Sierść jeżyła mi się na karku i słyszałem dźwięki, których nie mogły wydawać szumiące świerki. Chciałem zrezygnować z wykonania zadania, ale ostatecznie nie pozwoliłem zwyciężyć strachowi. Brnąłem dalej w zaspy, a padający śnieg ograniczał mój zasięg wzroku. Gdy wyszedłem z lasu i znalazłem się na śniegowym, bezkresym pustkowiu poczułem ciepło w mojej nodze. Gdy spuściłem łeb, zobaczyłem, że moja przednia łapa jest cała we krwi. Krwotok się nasilił, bo śnieg pode mną przybrał różowego koloru. Natychmiast straciłem równowagę i upadłem na miękki puch. Nie myślałem już o niczym. Miałem tylko nadzieję, że jakiś szaman mnie znajdzie i będzie chciał opatrzyć moją ranę...
<Samantha? Opatrzysz?>
czwartek, 15 maja 2014
Lubicie koty?
Ok, ok... Wiem, że to trochę nie wypada "zaspamiać" własny blog, ale chciałabym zareklamować moje blogi ^.^
Wiem, że większość z Was (no dobra, wszyscy) gracie w Howrse. No więc na pewno kochacie również konie ;). Oto dwie akademie, które prowadzę. Będę się cieszyć, jeśli dołączycie:
No, na pewno niektórzy z Was uwielbiają również inne zwierzęta, np. domowe. Zapraszam więc do czytania mojej książki:
No i oczywiście watahy:
A tak poza, to zmieniam czcionkę na normalną ;)
Od Mony CD. Splintera
-Żartujesz?! - prychnęłam. - Daj spokój! Wcale nie jesteś odpychający! Jesteś tak samo normalny i ładny... - zamilkłam na chwilę, a potem poprawiłam się: - Jesteś na pewno tak samo normalny i ee... dobry... t... tak, dobry, jak reszta wilków! Masz strasznie niskie poczucie własnej wartości, błagam cię... Nie jesteś wcale odpychający, zły, okropny, czy co to tam mówiłeś... - zamilkłam.
-No sam nie wiem... - zamyślił się basior.
-To chcesz dołączyć do naszej watahy, czy nie? - zmieniłam temat oraz ton; na bardziej przyjazny.
-No... oczywiście, prowadź.
Podałam basiorowi dłoń. Z początku cofnął łapę, ale po chwili uścisnął moją. Zaprowadziłam go do jaskini alf. Po niespełna godzinie Splinter był już w naszej watasze.
-To jak? - zapytałam. - Szukamy jaskini dla ciebie?
<Zgadzasz się, Splinter?>
Od Splintera CD. Mony
- Nie zrobię ci nic. Szukam tylko watahy. - powiedziałem , a wadera się zatrzymała... Bałem się że tak będzie,... że wszyscy zaczną ode mnie uciekać.
-No jest tutaj wataha.
-O to świetnie... I naprawdę nie musisz sie mnie bać. Nie jestem potworem... Przynajmniej nie chce nim być - spuściłem głowę.
-A przyjmiecie kogoś takiego jak ja? - spytałem, gdyż nie chciałem się narzucać skoro jestem odpychający.
<Mony?>
-No jest tutaj wataha.
-O to świetnie... I naprawdę nie musisz sie mnie bać. Nie jestem potworem... Przynajmniej nie chce nim być - spuściłem głowę.
-A przyjmiecie kogoś takiego jak ja? - spytałem, gdyż nie chciałem się narzucać skoro jestem odpychający.
<Mony?>
niedziela, 11 maja 2014
Mona awansuje!
Dziękujemy Ci, Mono, za zaproszenie nowego członka do watahy. Otrzymujesz awans! Od teraz jesteś Zabójcą! Gratulujemy!!!
Od Mony
Szłam lasem naszej watahy. Panował mrok. Było cicho i złowieszczo. Kroczyłam ostrożnie, a moją głowę przeszywał strach, mimo, iż z natury byłam odważna.
Nagle usłyszałam za sobą jakiś głuchy trzask. Odwróciłam się gwałtownie i wrzasnęłam. Przede mną stał wielki czarny basior. Wpatrywał się we mnie swoimi płonącymi oczami. Zaczęłam się powoli cofać.
-Stój. - powiedział wilk, o dziwo czystym ciepłym tonem. Zatrzymałam się. - Nie zrobię ci nic. Szukam tylko watahy.
<Splinter?>
piątek, 9 maja 2014
czwartek, 8 maja 2014
Wekhend
Wybaczcie mi, ale od 9.05. do 11.05 (piątek - niedziela) wataha musi zostac zawieszona, gdyż wyjeżdżam na obóz harcerski. Więc wszystkie opowiadania wstawię dopiero w poniedziałek. Dziękuję za wyrozumiałośc. To by było na tyle.
~ Pozdrawiam, Alfa.
~ Pozdrawiam, Alfa.
Subskrybuj:
Posty (Atom)