Od Serine'a CD. Ceivry

Stanąłem na środku jakiejś sali ze łzami w oczach. To w jaki sposób basior traktował waderę strasznie mnie bolało. 

- Serine - usłyszałem jej łagodny głos. - To... To nie to, co myślisz - powiedziała zmartwiona.

Nie wiedziałem, czy chcę odpowiedzieć waderze, czy w ogóle się do niej nie odzywać. Odwróciłem się w jej stronę. Była nie tyle co zmartwiona, ale w jej oczach było cos pomiędzy ogromnym smutkiem, a bezsilnością. Oczy zapełnione łzami, które z trudem próbowała powstrzymać. W końcu musiała mrugnąć pozbawiając się ich. Łzy spłynęły po jej policzkach. Ten widok mnie bolał. Nie chciałem aby wadera się smuciła. Widok czyjegoś cierpienia nie jest niczym przyjemnym - spływające łzy, drżenie warg i wewnętrzne rozdarcie, które trudno jest skleić z powrotem.

- Serine, ja - powiedziała łkając - ja przepraszam - spuściła głowę.

Dopiero teraz zauważyłem, jaką wyrządziłem jej krzywdę. Czułem się okropnie. Tyle musiała się nacierpieć przez moją osobę. Miałem ogromną ochotę zniknąć z jej życia, nie ranić jej więcej, ale to by tylko pogorszyło sytuację. Byłaby jeszcze bardziej rozdarta, załamana. 

- Nie - zrobiłem przerwę. - To ja przepraszam. To ja jestem wszystkiemu winny - pokręciłem lekko głową. - Tyle razy przeze mnie cierpiałaś tyle razy się na mnie zawiodłaś, tyle razy cię zraniłem - powiedziałem - tylko szkoda, że zauważyłem to tak późno.   

- Ależ Serine, co ty opowiadasz? 

- Przepraszam cię - zacząłem ponownie ignorując to, co powiedziała wadera. - Chciałem cię przeprosić za to wszystko, ponieważ. - Przerwa. - Ponieważ nie chcę, abyś smuciła się przeze mnie. Ponieważ chcę cię szczęśliwą. 

Wadera spojrzała na mnie, podbiegła i przytuliła. Uścisnąłem ją mocno i jeszcze raz przeprosiłem. Spojrzałem na wejście. W drzwiach ukazała się sylwetka White'a. Myślałem, że zaraz rzuci się na mnie lub co gorsza na waderę, ale tego nie zrobił. 

- Chodź - wziąłem ją za łapy. - Zaprowadzę cię gdzieś. 

Ceivira tylko się zaśmiała. Wychyliłem się przez okno. Spojrzałem w dół. "Nie będzie tak źle" - pomyślałem i wyskoczyłem przez nie. Spadałem w dół bez rozwiniętych skrzydeł. Pod koniec je rozłożyłem, by uniknąć złamania łap. 

- Chodź! - zawołałem patrząc na waderę z dołu. Ta wyskoczyła przez okno, ale od razu lecąc. 

Wzbiłem się w powietrze. 

- To gdzie zamierzasz mnie zaprowadzić? - Na pysku wadery pojawił się uśmiech. 

Taką ją chciałem. Uśmiechniętą, szczęśliwą. 

- Jeszcze nie wiem, ale coś wymyślę - również sie uśmiechnąłem. 

Lecieliśmy przez chwilę nad zieloną wodą pokrywą wysepkami. Wkrótce teren zmienił się na górzysty. Drzewa były nienaturalnie zielone, a wzniesienia nierównomierne. Wiatr świstał mi między uszami. Co chwile trzepałem głową, by pozbyć się dźwięku. Cei śmiała sie ze mnie, a ja z niej. Pięknie sie uśmiechała, ale nie tlko uśmiech miała piękny. 

- Co to? - Ceivira zatrzymała się. Jej uwagę przykuło gniazdo z jakimiś ptakami. Zlecieliśmy niżej. Stanęliśmy na skale, na której znajdowała sie ta plecionka patyków i liści. 

- Jakie urocze - zbliżyła się. Wpatrywała sie w ptaki wielkości sokołów.

Zwierzęta przeraziły się. Zaczęły trzepotać swoimi czerwonymi skrzydłami, ale nie zdołały unieś się w powietrze. 

- Oj nie, nie... Nie bójcie cię - cofnęła się o krok. - Co to za ptaki? Wiesz? - spojrzała w moją stronę. 

- To dzikie sokoły pocztowe - zbliżyłem się do ptaków. - Są jeszcze młode. Na razie maja tylko bordowe ubarwienie piór, ale później ściemnieją im lotki i pióra na czubku głowy. 

- Są urocze. Moment, to znaczy, że mogą wysyłać jakiś wiadomości? 

- Tak. W mojej watasze gdzie dorastałem było ich pełno. Praktycznie wszystkie te  ptaki były niewolone i szkolone. Dzikie sokoły pocztowe to coś naprawdę niesamowitego. 

- Chciałbyś mieć takiego? 

- Jako dziecko marzyłem o tym, ale nigdy nie miałem okazji - spojrzałem na krajobraz gór. - Lepiej lećmy. Samice tego gatunku są... Dość agresywne. 

Zlecieliśmy ze skały na sam dół. Zamiast trawy były kwiaty w odcieniach żółtego i niebieskiego. Szliśmy zanurzeni po kostki. Wkrótce kwiaty zasłaniały całe łapy i trochę mojego tułowia. Oznaczało to, ze wadera miała je jeszcze wyżej. Zaczęła się wygłupiać. Zanurzyła się w roślinach. Położyła się mrucząc cos pod nosem. Stworzyła ślad, z którego zeszła i spojrzała na niego. 

- Jestem taka gruba? - uniosła brew. 

- Zaśmiałem się. Wadera również. Padłem na ziemię i zacząłem się tarzać. Śmiałem się z wadery, a ona ze mnie. Co lepsze śmiałem się z niej, bo ona śmiał sie ze mnie. Nie mogłem się opanować. W końcu opanowałem się. Położyłem się na plecach tak, ze moja głowa znajdowała się obok głowy wadery. Wpatrywaliśmy sie w chmury. 

- Serine? 

- Tak?

- Nie jesteś na nie zły? 

- Niby za co? - spojrzałem na nią. 

- Za to, że White...

- A, to - przerwałem jej. Z powrotem patrzyłem się na chmury. - Cóż... Nie było to na miejscu. 

- To ja go przytuliłam, ale to był czysto przyjacielski gest. 

- Wiem. 

- Serio?

- Tak. Tylko wiesz, co mi się nei podoba? To w jaki sposób basior cię traktuje. 

Wadera wzdychnęła.

- Zachowuje się jakbyś była jego własnością. 

- Hej! Spokojnie - pacnęła mnie łapą. - Nigdy do tego nie dojdzie. 

- Na pewno? 

- Tak - zapewniła mnie.

<Ceeeei? >