Od Ceiviry CD. Serine'a

Serine podniósł się niechętnie. Chyba był naprawdę zmęczony. Niestety, musieliśmy ruszać. Nieźle nam się oberwie od Rorelle, jak się spoźnimy na uroczyste śniadanie.

- Trzeba wracać. Nie chcemy się spożnić - powiedziałam z lekkim uśmiechem na pysku.

- Jak trzeba, to trzeba - odparł sennym głosem, przeciągając się.

Po pięciu minutach byliśmy już w przestworzach. Chłodne powietrze z pewnością trochę ożywiło basiora. Ja byłam niezwykle podekscytowana. W końcu bardzo długo czekałam na ten dzień. Wylądowaliśmy na balkonie, jak zwykle z resztą. Gdy Serine otworzył drzwi, przygotowania trwały w najlepsze. Ze zdziwieniem patrzyłam na, aż pięć dorodnych jeleni. Kiedy ona zdążyła to wszystko upolować? Wszyscy, włącznie z Cainem, byli tak zajęci, że nawet nie zauważyli naszego przybycia. Popatrzyłam na stojącego obok mnie basiora. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, o mało nie wybuchnęliśmy śmiechem. W świetnych nastrojach podeszliśmy do krzątających się dookoła.

- Może wam pomóc? - zapytałam Rorelle.

- Ooo, jesteście. Nie, nie trzeba. Lepiej usiądźcie. My się wszystkim zajmiemy - odparła melodyjnie. 

Tak, jak prosiła, zajęliśmy swoje miejsca. Dziwnie było patrzeć, jak wszyscy kręcą się wokół.

- Nie mogę uwierzyć, że aż tak się w to zaangażowała - stwierdziłam szeptem.

- Ja też nie - uśmiechnął się.

Rorelle wręcz promieniała. Nie podejrzewałam, że wszystkie te prace sprawią jej tyle radości. Zupełnie jak kiedyś mojej mamie... Westchnęłam cicho i wtuliłam się w sierść Serine'a.

- Masz wspaniałą mamę, wiesz? Szkoda, że nie możesz poznać mojej - stwierdziłam ze smutkiem.

- Ej, uśmiechnij się. Dzisiaj wracamy do watahy. To piękny dzień.

Jego głos był miękki i czuły. Od razu poprawił mi humor. Po piętnastu minutach wszystko było gotowe. W miłej, rodzinnej atmosferze zjedliśmy śniadanie. Potem nadszedł czas, by się pożegnać. Podeszłam najpierw do Rorelle. Przytuliłam ją delikatnie.

- Dziękuję ci za wszystko - powiedziałam.

- Ja tobie też. Odwiedzajcie nas często - odparła ciepło. 

- Postaramy się - uśmiechnęłam się.

Potem do wadery podszedł Serine. Ja z kolei udałam się w stronę Zaheera.

- Cei, wszystkiego dobrego - odezwał się z uśmiechem na pysku.

- Dzięki, tobie też. Niebawem was odwiedzimy. Musimy sprawdzić, jak idzie ci bycie alfą i w razie czego ustawić do pionu - zaśmiałam się.

Kiedy skończyłam rozmawiać z czarnym basiorem, Serine jeszcze prowadził konwersacje z Rorelle. Nie chciałam go pośpieszać, dlatego stanęłam z boku.

- Ze mną się nie pożegnasz? - usłyszałam nieśmiały głos.

- Caine... Ja... Do widzenia - powiedziałam w końcu.

- Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się zobaczymy - odparł głosem pełnym nadziei.

Nie wiedziałam, co mam powiedzieć, jak z nim rozmawiać. W jego towarzystwie czułam się naprawdę dziwnie. Spuściłam tylko nieśmiało łeb.

- Może... - wydusiłam w końcu.

Nie wiem, dlaczego, ale wydawało mi się, że te słowa go bolały i to bardzo. Nagle poczułam jego dotyk. Dreszcz przeszedł po moim ciele. Nie mogłam mu spojrzeć w oczy. Inaczej z pewnością zatraciłabym się w tych tęczówkach.

- Ja muszę ci coś powiedzieć. Jestem... - zaczął, ale przerwał mu Serine:

- Cei, musimy już lecieć.

- Idź, życzę ci szczęścia - powiedział na koniec.

***

Kiedy dolecieliśmy na miejsce, czekało nas nie lada powitanie. Wataha zmieniła się. Widziałam wiele nowych pasków. Ze wszystkimi serdecznie się przywitaliśmy. Nasi przyjaciele chcieli usłyszeć opowieści o naszych przygodach. W analogicznym skrócie opowiedzieliśmy im wszystko. Potem to my wypytaliśmy o to, co się tu wydarzyło pod naszą nieobecność. Słyszeliśmy głównie o nowych członkach watahy. Kiedy wreszcie każdy powiedział, co wiedział, wypatrzyliśmy z Serinem małą, ale przytulną jaskinię. Położyliśmy się w końcu na podłodze.

- Zwariowany dzień, prawda? - odezwałam się.

- O tak. Już myślałem, że ta paplanina nigdy się nie skończy - zaśmiał się.

- Ale w końcu jesteśmy w domu. Tęskniłam za tym miejscem, za tym spokojem, atmosferą i za chwilą samotności - dodałam cicho.

- Ooo tak. Szczególnie tego ostatniego nam brakowało - wyszeptał mi do ucha.

Dreszcz przeszedł po całym moim ciele.Tam w zamku cały czas musieliśmy uciekać, by być sam na sam ze sobą. Teraz naprawdę mogliśmy być razem. Po tylu rozstaniach, problemach, przeciwnościach, morzu wylanych łez. Wtuliłam się w jego sierść. To już koniec, teraz może być tylko lepiej.

- Kocham cię, Serine. Najbardziej na całym świecie - powiedziałam cicho.

- Ja ciebie też, Cei - odparł i pocałował mnie delikatnie.

Leżeliśmy tak chyba przez godzinę. 

- Co ty na to, żebyśmy spędzili jeden, normalny dzień? Bez potworów, nieproszonych gości, nagłych wypadków, narzekań, a na dodatek nudny do szpiku kości. Możemy iść na spacer, wykąpać się w rzece, powygłupiać albo dużo innych rzeczy, na które ostatnio nie mieliśmy czasu - zaproponowałam, licząc na to, że ten pomysł przypadnie mu do gustu. 

<Serine? Zmieniłam koncepcję. Niech spokój zagości ;)>