Od Emmy CD. Cole'a

Pachniał rosą i świeżo skoszoną trawą. Wiosną. Podczas tego jednego radosnego uścisku wiedziałam, że mogę mu zaufać. Że mi pomoże. Że nigdy mnie nie zostawi. Czy on w ogóle ma jakieś wady?

Tuliliśmy się do siebie tak długo, że aż nie mogłam w to uwierzyć. Nie mogłam też uwierzyć w to, że Oral zginął. Że tak po prostu się udało. To było zbyt dziwne. Zbyt proste…

Odsunęłam się od Cole’a i podeszłam do kopczyka. Coś było nie tak. Po plecach przeleciał mi zimny dreszcz. Łagodny wiatr szarpnął włosami. Z ran lekko sączyła się krew. Spojrzałam na nią i zrobiłam wielkie oczy. Nie była czerwona. Była czarna.

Przez jeden krótki moment świat zawirował z szybkością odrzutowca. Skupiłam się na tym, by ustać na nogach. Zamrugałam oczami. Świat przestał wirować, ale z moich ran cały czas sączyła się czarna krew. Zrozumiałam. To nie był sen.

Odwróciłam się do pozostałych. Navarog zauważył moje rany i patrzył się na mnie ze smutkiem i grozą w oczach. Hitaishi skierowała łeb ku ziemi. A Cole patrzył na mnie swoimi pięknymi, zielonymi oczami. Nie rozumiał.

Chciałam coś powiedzieć, ale słowa nie chciały wydobyć się z mojego pyska. Stałam więc wpatrując się w nich i czekając. Po prostu czekając. Na nic więcej nie mogłam się zdobyć.

Navarog odchrząknął i powiedział:

- No cóż… Czyli to koniec, tak?

Hitaishi uniosła łeb i skrzywiła się na mój widok.

- Na to wygląda. – wychrypiała. – Miło było cię poznać, Emmo.

- Mi ciebie też. – ze zdumieniem usłyszałam swój głos.

Cole spojrzał na nas najwyraźniej nadal nic nie rozumiejąc.

- O co chodzi?

Zebrałam wszystkie siły jakie mi pozostały i odparłam łagodnym głosem:

- Moje krew… Jest czarna. To oznacza, że Oral przeklął mnie, bym umarła jak tylko on umrze. Ale przynajmniej mamy pewność, że nie żyje.

- Ale… nie rozumiem.

- Mówiłam ci, że Oral posiada nade mną kontrolę. Najwyraźniej powiązał swoje życie z moim. Ale nie przejmuj się. Wszystko jest w porządku. Dołączę do rodziny. Tam na górze. – spojrzałam melancholijnie w niebo. – Będę za tobą tęsknić.

- Czekaj, chyba nie dążysz do tego, że um…

- Tak – przerwałam mu. Byłam spokojna, nie bałam się. To trochę dziwne mając na względzie to, że zaraz umrę w męczarniach.

- Nie. Nie, nie pozwalam ci! – wyglądał na zdenerwowanego. Podeszłam do niego i spojrzałam mu prosto w oczy.

- Nie ma innego wyjścia. Ja… Nie wiem. Nie umiem. Nie chcę… - urwałam. – Nie mam siły dalej walczyć.

- Proszę – powiedział, a ja poczułam, że we mnie coś pęka. – Nie zostawiaj mnie.

- Nie zostawię cię. Nigdy. Będę przez cały czas przy tobie. Tutaj – wskazałam łapą na jego pierś w miejscu, gdzie było serce.

- Nie – odparł gorzko. – Masz zostać ze mną. Naprawdę.

- Przykro mi…

Nagle kopczyk obok nas eksplodował. A z niego wyszedł on – brudny, poobijany, poraniony, ale to nadal był on. W jego oczach tańczyły iskierki gniewu.

- Tak łatwo mnie nie zabijecie – jego głos przypominał syk. Jadowity, ociekający trucizną. – Ale Emma wie. ONA jedyna wie jak to jest… umierać.

Cole spojrzał na mnie zdezorientowany. Ja też nie czułam się najlepiej.

- Ja wiem? – zapytałam głupio.

- Owszem wiesz – syknął Oral. – Przypominasz sobie ból podczas każdej z prób? To teraz połącz je wszystkie i pomnóż razy dziesięć. Tak będzie bolesna twoja śmierć.

- Ja… - zemdliło mnie. – Czemu ja? Czemu się na mnie uwziąłeś?

- Nie zrozumiałaś? Nadal nie rozumiesz?

- Co mam rozumieć?

Oral zaśmiał się gorzko.

- Spójrz jeszcze raz.

Przypatrzyłam się mu bardzo uważnie. I nagle to zauważyłam. Ta blizna. Ta sama blada blizna rozdzierająca jego policzek. I szare tęczówki. Niczym gradowe chmury.

Cofnęłam się z przerażeniem.

- S-Soul? – spytałam drżącym głosem.

Basior uśmiechnął się złowieszczo.

- Ale… skrzydła. Co ze skrzydłami?

Oral syknął przeciągle i na grzbiecie wyrosła mu para czarnych skrzydeł. Jego futro jeszcze bardziej pociemniało. No i miałam niezły wygląd Soula, ale pokaleczonego i poobijanego.

- Ale jak to?

Oczy mu pociemniały.

- Nie zauważyłaś tego wcześniej, hm? Można się było tego spodziewać. Nie jesteś zbytnio… spostrzegawcza.

- Ale… Nie. Soul… On by czegoś takiego nie zrobił!

- Soul to tylko głupia przykrywka. Stworzyłem ją tylko po to, by cię dopaść.

- Po co?

- Masz coś – zaczął. – co należy do mnie. I dobrze wiesz o czym mowa.

Zastanowiłam się przez chwilę. Medalion… Ten, który znalazłam po tym jak Soul zniknął. Zachowałam go na pamiątkę, ale teraz…

- Dobrze rozumujesz. A teraz mi do oddaj.

- Czekaj. Jaką on ma właściwie moc?

- Nie twoja sprawa. Oddaj mi go!

- Wiesz – poczułam nagły przypływ pewności siebie. – wolałam jak byłeś Soulem.

Basior rzucił się na mnie, ale ja zrobiłam szybki unik i przygwoździłam go do ziemi wodną tarczą. Spojrzałam na rany. Czerwona. Uff.

Potrząsnęłam łbem. Medalion wydostał się z gąszczu sierści i włosów. Od czasu, gdy Soul zginął nosiłam go na szyi. Nie wiedziałam jaką moc mógł posiadać, ani jak go uruchomić. Ale to nie było dla mnie ważne.

Zdjęłam medalion i rzuciłam go w stronę Cole’a.

- Zniszczcie go – powiedziałam błagalnie. – Ja w tym czasie spróbuję… Coś z nim zrobić.

- Jak? – odparł głupio Cole patrząc na złoty medalion.

- Navarog będzie wiedział. A teraz idźcie. Zatrzymam go na jakiś czas, ale nie na zbyt długo.

- Mogę zostać i ci pomóc – zdeklarowała się Hitaishi, ale w jej glosie dosłyszałam zmęczenie.

- Nie trzeba – odparłam szybko. W głębi duszy czułam, że to miała być moja walka. – Idźcie już.

Cole rzucił mi ostatnie przeciągłe spojrzenie i ruszył za Navarogiem, i Hitaishi do zamku.

- Co chcesz zrobić? – syknął Oral cały czas przygwożdżony do ziemi moją wodna tarczą.

- Dowiedzieć się prawdy. – zaczęłam. – Przecież wcześniej nie miałam medalionu. Więc po co przebrałeś się za Soula i mi pomagałeś?

- Serio nie wiesz?

- Oświeć mnie – ucięłam gorzko.

Oral uśmiechnął się złowieszczo i jednym potężnym ciosem rozbił moją wodną tarczę.

- Jest w tobie coś… - mówił gorzko. – coś innego. Jakaś pradawna moc. Coś niezwykłego, ale i strasznego zarazem. Nie jesteś normalna.

Przez chwilę stałam w osłupieniu. Oral szybko to wykorzystał rzucając we mnie ognistą kulę. To otrzeźwiło mój umysł i odparowałam cios wodnym pociskiem. Gdy oba pociski zderzyły się w locie, pozostała po nich tylko smużka dymu.

- Ja nie rozumiem. – mój głos się załamał.

- Ja też nie. Jesteś zwykły wilkiem wodnym, nie potrafiącym nawet nauczyć się innych mocy. Masz tylko moce wrodzone. Czy… Czy przypatrywałaś się kiedyś swojej krwi?

Spojrzałam nerwowo na rany, z których sączyła się teraz, nie czerwona, ale turkusowa krew.

- A-ale…?

- To, że twoja krew przez chwilę była czarna nie było moją winą. – prychnął. – Choć chciałbym, żeby tak było.

Poczułam powiew gorąca. Powietrze wokół mnie zaczęło wrzeć. Czarna, czerwona, turkusowa. Czarna, czerwona, turkusowa. Czerna, czerwona, turkusowa.

- Moja krew jest taka, jaka chcę by była. – odpowiadam gładko. – A każda z nich kryję inną moc.

Tym razem to Oral patrzył na mnie w osłupieniu, a ja to wykorzystałam. Ale w przeciwieństwie do mnie, Oral nie zdążył odskoczyć.

Gorąca kula powietrza, zmieszana z wodą, mrokiem, ziemią, ogniem i naładowana elektrycznością popędziła w stronę Orala. Powietrze wokół mnie zgęstniało tak mocno, że prawie się dusiłam. Prawie.

Pocisk uderzył w basiora i z wielkim hukiem rozleciał się razem z jego szczątkami. Rozejrzałam się wokoło. Na polu przed pałacem zrobiło się cicho. Powietrze wokół mnie się ostudziło, a ja zrozumiałam, co zrobiłam. Na łapach miałam srebrną krew Orala. Wilki z jego rasy miały właśnie taki kolor krwi.

Świadomość, że właśnie zabiłam mojego przyjaciela była jak cios nożem w brzuch. Mimo tego, że Soul był Oralem i robił to wszystko po to, by się dowiedzieć, co takiego jest we mnie niezwykłego, to i tak uważałam go za przyjaciela. Ale teraz już nie żył. I to ja go zabiłam.

< Cole? Jak ci poszło niszczenie medalionu? c: >