Od Emmy CD. Cole'a

I nagle wszystko legło w gruzach.

Siła i dźwięk eksplozji zmusiły mnie do zakrycia uszu i przylgnięcia do ziemi. Owiało mnie ciepłe powietrze. Odczekałam jakieś dziesięć minut, zanim odważyłam się podnieść łeb. Z zamku zostało kilka pokaźnych stert gruzu i szczątek marmuru wokół nich. I to wszystko.

Byłam dziwnie pusta w środku. Nie chciało mi się płakać. Nie chciałam krzyczeć. Nie czułam nawet najmniejszego żalu, po tym co się stało. Wpatrywałam się tylko ślepo w miejsce eksplozji. Usypiska kawałków marmuru, osmolona trawa, smużka dymu.

Nie wiedziałam, co mam robić. Wrócić do watahy? Nie! Poszukać kogoś? Niby gdzie? Mogłam się tylko gapić na miejsce, w którym zginęło dwoje najważniejszych wilków w moim życiu. Nic więcej.

Nagle usłyszałam za sobą czyjś głos.

- Emma, jak dobrze, że… Co tu się stało?

Odwróciłam łeb do Hitaishi i Navaroga. Patrzyli na mnie pytającym, roztargnionym wzrokiem.

- Zniszczyliście go? – spytałam ochrypłym głosem.

Wilczy Książe pokiwał posępnie głową.

- Co tu się stało? – ponowił pytanie.

Zwróciłam wzrok na ruiny. Dym już prawie przestał lecieć.

- To nie ma znaczenia. – Usłyszałam swój pusty, bezbarwny ton. Czułam się tak jakby ktoś pozbawił mnie wszelkich emocji. Jakbym przestała czuć.

- Emmo, o co chodzi?! – zapytała poirytowana Hitaishi.

- O nic. – mruknęłam głucho. – Po prostu…

Poczułam, że w gardle staje mi nóż. Nie mogłam wypowiedzieć ani słowa. Ktoś powrotem włączył mi emocje, a ja wybuchłam płaczem.

Przez jakieś piętnaście minut leżałam na trawie i szlochałam. Navarog i Hitaishi próbowali mnie uspokoić, ale im nie wychodziło. Tylko jeden wilk to potrafił, a teraz on już nie żył.

Otarłam ostatnią samotną łzę z policzka, zebrałam się w sobie i opowiedziałam o wszystkim.

- Może spróbujemy przeszukać te sterty? – spytała Hitaishi po wysłuchaniu mojej historii.

- Po co? – odezwałam się bezbarwnym tonem.

- No, może ktoś jednak ocalał? Może leżą nieprzytomni w tych kupach gruzu?

Mówiła w liczbie mnogiej, ale tak naprawdę wiedziałam, że chodzi jej tylko o Cole’a. Tylko on był coś wart.

- Spróbujmy. – odparłam niepewnie.

Zaczęliśmy przeszukiwać stertę po stercie. Było ich około dwudziestu, więc szło nam to dosyć wolno. Byłam przynajmniej tak bardzo skupiona na zadaniu, że zapomniałam o wielkiej, pustej dziurze, ziejącej w moim sercu.

Po dwóch długich godzinach bezcelowego szukania, miałam ochotę się poddać. Krew, która zdążyła już zaschnąć, pozlepiała moją sierść i włosy. Była różnokolorowa, więc wyglądało to tak jakbym poplamiła się farbami. Usiadłam na ziemi i zaczęłam rozplątywać kołtuny. Nadzieja, którą wzbudziła we mnie Hitaishi, kompletnie wyparowała.

- Hej! – zawołał Navarog. – Ktoś tu chyba jest!

Zanim zdążyłam pomyśleć, zerwałam się na równe nogi i pobiegłam do niego. Nadzieja wypełniła moje serce ze zdwojoną siłą. Mógł to być fałszywy alarm lub przewidzenie, ale nie chciałam o tym tak myśleć. Musiałam mieć nadzieję.

Hitaishi przybiegła zaraz po mnie. Zaczęłam się wpatrywać w kupkę, którą przeszukiwał Wilczy Książę. Nagle rozległo się głuche kaszlnięcie.

- Ktoś tam jest. – szepnęłam.

- Sprawdźmy kto. – odparła rzeczowo wadera i zaczęła odkopywać ocalałego. Przyłączyłam się do niej i po chwili we trójkę wciągnęliśmy poobijane ciało wilka na zewnątrz.

- Musimy go eskortować do mojego zamku. – mruknął Navarog.

- A co z resztą, panie? – zapytałam zaniepokojona.

- Ty i Hitaishi możecie jeszcze poszukać. – odparł obojętnie.

- Widomo w ogóle kogo wyciągnęliśmy? – bąknęła poirytowana wilczyca.

Navarog zmierzył ją chłodnym wzrokiem.

- Mam pewne przeczucie, ale zawsze możecie jeszcze poszukać, co?

- W porządku, panie. – odezwałam się przerywając ich niemą kłótnię. – Damy sobie radę.

- Mam nadzieję – odparł chłodno i zniknął w czarnej chmurze dymu razem z ocalałym.

- Zacznijmy tam. – powiedziała wilczyca, wskazując na cztery kupki gruzu. – Tylko te nam jeszcze zostały.

Pokiwałam głową i ruszyłam w ich stronę.

Sprawdzenie wszystkich zajęło nam jakieś piętnaście minut. Nic nie znalazłyśmy. Mogłam mieć tylko nadzieję, że wilk, którego znaleźliśmy był Colem.

- Jak dostaniemy się do zamku? – Mój głos stawał się coraz bardziej jałowy.

- W pobliżu jest coś podobnego do tamtej skały, dzięki której znaleźliśmy się tutaj. – zatoczyła łapą koło. – Wiem, gdzie ono jest. Po prostu tam chodźmy.

Zagłębiłyśmy się kawałek w gęsty las, aż nagle Hitaishi powiedziała:

- To tutaj.

Pieniek z różnymi dziwnymi znakami. Położyłam na nim łapę, wilczyca zrobiła to samo. Ogarnęło mnie znajome uczucie i po chwili stałyśmy już przed zamczyskiem Wilczego Księcia. Bałam się. A… A jeśli to był Cole? Co mu powiem? Po tamtym moim wybuchu złości i rozpaczy powinien mnie zostawić na pastwę losu, a jednak mnie uratował. Dlaczego? Jak ktokolwiek mógłby się poświęcać dla kogoś innego? Po ciosie zadanym przez Soula, obiecałam sobie, że już nigdy nikomu nie zaufam. Ale…?

- Przestań tak dużo o tym myśleć. – Hitaishi wywróciła oczami.

- Co…?

- Zapomniałaś o moim pięknym darze? – westchnęła.

- Ja… A wiesz mam to gdzieś. Daj mi znać jak się dowiesz, kto to był.

Odwróciłam się i chciałam pójść w stronę lasu, ale zatrzymał mnie głos wilczycy w mojej głowie.

~ Na twoim miejscu bym tego nie robiła

- Dlaczego? – warknęłam nie odwracając się.

~ Mogłabyś mu chociaż podziękować.

Do oczu napłynęły mi łzy. Mimo to przełknęłam ślinę i wzięłam się w garść.

- Podziękuj mu ode mnie.

Już chciałam pobiec, gdy wilczyca tym razem zawołała:

- Byłoby lepiej, gdybyś sama to zrobiła.

Odwróciłam się do niej ze złością.

- Nie rozumiesz? Bawił się moimi uczuciami tak samo jak So… Oral. Razem się mną pobawili. Na tym koniec.

- Gdzie pójdziesz?

Spojrzałam przeciągle w stronę lasu.

- Nie wiem. – mruknęłam w końcu. – Gdziekolwiek, byle dalej od wilków. I jakichkolwiek istot żywych. Chcę być sama, nauczyć się panować nad nowymi mocami. I emocjami. Nie chcę, żeby ta sytuacja się powtórzyła. Chcę stać się w końcu twardą wojowniczką, a nie waderą zachwianą emocjonalnie. Chcę nauczyć się żyć.

Miałam nadzieję, że zrozumiała. Dostrzegła, że tego naprawdę chcę. Musiałam się tego nauczyć sama, inaczej nic i nikt mi nie pomoże.

Odwróciłam ku niej swój wzrok. Wilczyca wpatrywała się w ziemię i w końcu odpowiedziała:

- Skoro tak chcesz… Mogę tylko życzyć ci szczęścia. I… żebyś nie zapomniała. – posłała mi krótkie spojrzenie, a potem ruszyła w stronę zamku.

Było mi ciężko, ale wiedziałam, że to było jedyne wyjście. Zanim Hitaishi zniknęła mi z pola widzenia, zawołałam:

- Przekaż mu, że… - mój głos się załamał. – Że tak naprawdę to ja zawsze k…

~ Rozumiem. ~ mruknęła w mojej głowie.

Odwróciłam się i zagłębiłam ciemny las.

< Cole? Heh, wiem, poziom opka nie powala. :c >