Od Serine'a CD. Ceiviry

Wiatr zaczął targać futrem Ceiviry. Ta niewzruszona oparła głowę o jego ramię. Wzrok basiora wtopił się w szare jezioro. Gładka tafla wody zmieniła się, kiedy pojawiła się na nim czerwień.

- S-serine - powiedziała Ceivira drżącym głosem owijając łapami jego ramię. 

Gładka tafla wody zaczęła zalewać się czerwienią. 

Oddech Ceiviry przyśpieszył. Spanikowana, a  raczej przerażona cofnęła się potykając o własne łapy. 

Nigdy jej takiej nie widział. Bała się, była przerażona, a bicie jej serca było słyszalne nawet dla niego. 

- Serine. - Oczy napełniły się łzami. 

- Wracamy - powiedział stanowczo, ale z troską. 

Biegi, chociaż wadera opadała z sił. Przerażony chorobą Ceiviry nie zauważył, że zostawia ją w tyle. Słaby głos sprawił, że gwałtownie zatrzymał się. 

Wrócił. Pomógł jej wstać. 

- Cei, proszę, jeszcze tylko trochę. 

Nie odpowiedziała. Starała ustać na własnych, słabych łapach. basior pomagał jej. jaskinię mieli w zasięgu reki. 

- Seri... 

Nie dokończyła. Skowyt wypełnił wypełniającą dolinę ciszę. 

- Chance! - warknął i pobiegł do groty. 

Bezowa wadera wybiegła zanim ten zdążył wbiec. W łapach trzymała miskę z fioletową pianką. trzymała jej kurczowo, jakby od tej substancji zależało jej życie. 

- Co to jet? 

- Lekarstwo - wyjaśniła. Jej głos był niepewny. Bała się.

- Kazaliśmy ci zostać tutaj - warknął szorstko z naciskiem na ostatnie słowo. 

- Gdyby nie ja, antidotum nie byłoby gotowe na czas! 

Wyminęła i pobiegła w stronę szarpiącej się Ceiviry. 

- Wypij to, szybko. 

Bordowy wilk podpał głowę waderze, a Chance wlała jej fioletową masę. Mimo, że lekarstwo wyglądało na  pianę, było płynne. 

Ceivira przestała się szarpać. Uspokoiła się, ale nadaj było słychać cichy płacz. Drżała. 

***

Grotę, w której unosił się silny zapach środków znieczulających i leków nasennych wypełniała cisza. Na kamiennych półkach stały poprzewracane buteleczki z płynami lub zmielonymi ziołami. Szare ściany podkreślały surowość tego miejsca, jednak nie była to jaskinia, w której panował smutek, a raczej nie powinien. 

Serine leżał przy materacu z owczej wełny. Ciało Ceiviry przykryte było delikatnym kocem z motywami ornamentów,a tarze skrzydłem Serine'a. Mimo, ze wadera miała zapewnioną dobrą opiekę, on i tak się martwił. Chciał zapewnić jej jeszcze większą. 

Chance stała u wejścia jaskini. Obserwowała basiora w zazdrością, ale współczuciem. W końcu odważyła się wejść. Stając za usypiającym basiorem położyła mu łapę na plecach. Ten tylko wzdrygnął otrząsając się. 

- Serine? 

- Tak? - jego głos był uprzejmy, nie tak szorstki, jak ostatnio,al ewadera zdała sobie z tego sprawę, ze basior jes zbyt zmęczony. 

- Może... może pójdziesz się przespać? 

- Nie, zostanę tutaj. 

- Przecież widzę,ze jesteś... 

- Chance! - uniósł głos, ale nie krzyknął. Westchnął ciężko. - Nie. Nie zostawię jej. 

- Ceivira jest pod dobrą opieką. 

- Zgadzam się z Chance - wtrąciła się Megan - główna szamanka, wilczyca, która zajęła się "zakwaterowaniem" Ceiviry. 

kręcone kosmyki opadły jej na pysk, kiedy nachyliła się, by zmierzyć temperaturę chorej. Teraz, to raczej... zdrowej... Rude futro lśniło w dziennym świetle, a kryształowe wisiory rzucały na surowe ściany jasne wzory. 

- Musisz odpocząć, Serine. Nie bój się o nią - ruchem pyska wskazała na Ceivirę - jest w dobrych łapach. 

Nie miał wybory. Dźwignął się z owczej wełny i pocałował śpiącą waderę w czoło. Była rozpalona, ale jednocześnie tak zimna. 

***

Promienie słoneczne grzały futro basiora, a śnieg dawał przyjemny chłód. Stado młodych wilczków biegało po całym placyku krzyczą co chwilę: "Gonisz!". Różnokolorowe waderki i basiory krzyczały głośno sprawiając, że uszy Serine'a kładły się nisko. Szczeniaki biegały nie tylko na głównej części terenu. Ślady łapek odbijały się wszędzie. Niektóre były nawet na szczycie jednej z mniejszych jaskiń. Starsze wilczyce - prawdopodobnie matki - co jakiś czas krzyczały z ostrzeżeniami: "Uważaj!", "Nie biegaj za dużo!", "Uważaj na innych!". Wilczki jednak nie chciały słuchać i ilekroć głos wader się podnosił, tym głośniejsze były wrzaski szczeniąt. 

Wśród tłumu wyróżniał się tylko jeden wilczek. Czarny z białymi plamkami na całym ciele - Zaheer. Siedział w cieniu na jednej z kolumn, na których zazwyczaj zabraniano wchodzić, nikt jednak nie zwrócił uwagi basiorowi. 

- Hej, młody, co jest? 

- Nic, tak sobie siedzę... i oglądam... - ochrypnięty głosik uderzył w bębenki Serine'a. 

- Dlaczego? Smutno ci z powodu... no wiesz... 

- Nie, przyzwyczaiłem się. Znaczy bardzo mi jej brakuję, ale twoja matka stara sie jak tylko może. 

-Wiem... to... dobra wadera - przełknął ślinę, jakby nie był pewny swoich słów. 

Zaheer nie zareagował, jak to w zwyczaju robił. Wpatrywał się w radosne pyszczki rówieśników. 

- Nie chcą się ze mną bawić. - Jego uszka oklapły. - Twierdzą, ze jestem dziwny, bo pochodzę z głębi lasu, a jeszcze inni mówią, że moja aura psuje innym nastrój i przynosi pecha, nawet starsze wilki nie są mną zachwycone.

- Spróbuj z nimi porozmawiać - zaproponował.

-Próbowałem, ale uciekają ode mnie z piskiem, jak małe paniusie. 

- Przepraszam... 

- Nie, Serine, to nie twoja wina. A tak w ogóle, jak czuje się Ceivira? Słyszałem, że jest u Megan. 

Przez chwilę basior zastanawiał się, skąd Zaheer zna imię szamanki. Ale otrząsnął się twierdząc, że imię członka watahy nie jest jakąś tajemnicą. 

- Dobrze, mam nadzieję, ze wyjdzie z tego dziadostwa. 

Rozmowę przerwała nam młoda wadera. Piaskowa wilczyca z pawim ogonem oparła przednie łapki o kolumnę zwracając się do Zaheera:

- Em.. hej... Zaheer. 

Czarny basior widocznie był zainteresowany nową znajomością. 

- Chciałbyś się może razem pobawić? - spytała słodkim głosem. 

- No idź - Serine zachęcił go ruchem głowy. 

- Okay. - Zeskoczył i wylądował za waderką. Ta spojrzał ana niego z uśmiechem na pyszczku. 

- Dzień dobry, alfa Serine - zwróciła się do niego i pobiegła znikając za pierwszą jaskinią. 

Alfa... To określenie budziło w nim poczucie winy. Wilki pewnie dowiedziały się o śmierci Cannona, ale jakoś nie okazywały tego. Z resztą... nie był alfą. I nigdy nie będzie. Jak to mówi pewne przysłowie: "Za wysokie progi na jego nogi".

<Cei? :] >